یاس بقیع

 بعضی روزها در عالم هست که خدا بی حساب و کتاب بنده هایش را می بخشد؛

بعضی روزها هست که در های رحمت به روی همه باز است؛

بعضی روزها هست که شیطان ناامید و حقیر گوشه ای مینشیند وبنده ها ودوستهای خدا را می بیندکه به سوی معبودشان میروند؛می بیند که خدا سفره ای رحمت وکرامتش راپهن کرده است تا به اشارهای،به نگاهی یا به اشک و دعایی هرچه بدی و پلیدی استاز صفحه اعمال دوستدارانش پاک کند.

یکی از این روزهای عزیز،روز عرفه است؛

روزی که حتی جنین در شکم مادرش مورد لطف ومهربانی خدا قرار می گیرد چه برسد به من وتویی که عاقل و بالغ هستیم.

در این روز باید با خدای خود خلوت کنی و هرچه دلتنگی است با او در میان بگذاری.حتی سقف خانه هم نمی تواندبین تو وخدا حائل باشد.می توانی خدای مهربانت را صدا بزنی وآرام آرام با اودرد کنی.مثل امام حسین(ع)که روز عرفه از خیمه خود بیرون آمد ودر نهایت تواضع،دست هایش را روبه آسمان بلند کردو مثل مسکینی که غذا می خواهد خدایش را صدا زد.

پیشتر حضرت رضا(ع) درباره قاتلان امام جواد(ع) فرموده بود:فرزند من از روی خشم و غضب کشته می شودو اهل آسمان براو می گریند.خداوند بر دشمن ستمگر او غضب می کندو در مدت کوتاهی آنان را به عذاب درد ناک مبتلا می سازد.

پیشگویی حضرت عملی شد جعفر ابن مامون که تحریک کننده خواهرش ام الفضل بود در همان روزهای پس از شهادت امام جواد(ع) در چاهی افتاد و براثر ضربه ای که به سرش خورد دچار جنون گردید و بقیه عمرش را با دیوانگی وجنون به سر برد. معتصم عباسی که دستور قتل حضرت را صادر کرده بود بیش از شش سال دیگر حگومتش دوام نیافت. اما سرنوشت ام الفضل سر نوشت درد ناکی بود که امام جواد(ع) قبل از شهادت برای او ترسیم کرده بود،دچار شدن به بیماری که وی از گفتنش اکراه داشت.ام الفضل دچار بیماری داخلی و زنانگی شد که توان باز گو کردن آن را برای دیگران نداشت. وی تمام دارایهای خویش را خرج درمان خود کرد . در کمال فقر وتنگدستی جان خود را از دست داد.

نه تنها این دل ما بر جواد ابن رضا سوزد  

             که بر احوال او جان تمام ماسِوا سوزد

از آن آتش که زد زهر ستم بر جان مولا

                 فلک نالد،ملک گرید،زمین لرزد،سما سوزد

شهید از کینه همسر چو شد آن نو گل زهرا

              به جنت زین غم عظما دل خیر النساءسوزد

چو دید از او بجز خوبی که آخر کرد مسمومش

         دل اهل ستم بر حال مظلومان کجا سوزد

به جان سبط خیر المرسلین زد آن چنان آتش

           که از داغش به رضوان جان ختم الانبیاء سوزد

نترسید از خدا و پیکرش را روی بام افکند

             چنان کز بهر آن مولا دل مرغ هوا سوزد

خدا لعنت کند آن همسر نامهربانش را  

                 به دوزخ پیکرش در آتش قهر خدا سوزد

ز یاد شیعیان هرگز نخواهد رفت این ماتم  

             دل از یاد غریبیش به هر صبح و مسا سوزد

ای خدای مهربانی ها…

می دانم در بارگاه عظیم تو هر کار شدنی و هر ناممکنی تحقق پذیرفتنی است،پس حاجت مرا مثل کوهی در مقابلم ایستاده برآورده کن . دستهای نیازمندم را که به سوی تو دراز شده اند خالی بازنگران .

چون تو به هر کس که بخواهی بی حساب روزی می دهی،

بی اندازه کمک می کنی،

بی شمار حاجتش را برآورده می سازی.

مولای من،شنیدم که کفته ای به سائلان و گدایان درگاهت بی حساب می بخشی و به نیازمندان بارگاهت

بی دریغ عنایت می کنی؛

پس دست گدایی مرا چه کسی می تواند بگیرد جز تو که کریم ترین و بخشنده ترین هستی…